Να πας ν’ αγαπηθείς ντάρλινγκ!...

Θα μπορούσε να είναι ο επίλογος σ’ ένα αστυνομικό διήγημα. «Στο βαγόνι ενός τραίνου, όλοι οι επιβάτες είχαν ενοχική συμπεριφορά και διέπραξαν, από κοινού, ένα έγκλημα». Κι αν στο θρυλικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι “Όριεντ Εξπρές” υπήρχε ο γρίφος του πώς συνδέονται οι -φαινομενικά ετερόκλητοι- χαρακτήρες μέσα στο τραίνο, στην περίπτωσή μας ήταν ολοφάνερο πως ο κοινός κώδικας συμπεριφοράς τους ήταν το μένος και η επιθετικότητα απέναντι σε μια γυναίκα που βαστούσε στην αγκαλιά της ένα μωρό. Για την ακρίβεια, μια γυναίκα που φορούσε μαντήλα, που έπιασε ένα κάθισμα μέσα στο βαγόνι και που το μωρό της κλαψούριζε ανήσυχο απ’ τα εχθρικά βλέμματα των επιβατών. Το κλαψούρισμα γινόταν ολοένα και πιο έντονο, για να καταλήξει σε γοερό κλάμα με αναφιλητά. Η υπεροχή της λογικής παραχώρησε πρόθυμα τη θέση της στην παρόρμηση και κάπως έτσι ξεκίνησε το ομαδικό “έγκλημα”.


Τα πρώτα χτυπήματα ήταν ήπια. Κάποια ειρωνικά σχόλια, δια γυναικείου μάλιστα στόματος (Tι έχει το μωρό σου και κλαίει; Νηστικό το άφησες;) Ακολούθησε ο βαρύς οπλισμός του βαγονιού. Κραυγές και υστερισμοί και σπρωξίματα να σηκωθεί απ’ το κάθισμα (Ήρθες στο τραίνο μας και θες να κάτσεις κιόλας, παλιοκα@@@λα). Ακόμα κι αυτοί που παρέμεναν σαν ουδέτεροι παρατηρητές, από απάθεια ή από φόβο για την μαινόμενη αγέλη, γύρισαν το κεφάλι τους απ’ την άλλη μεριά και χάζευαν τις οθόνες του κινητού τους. Το έγκλημα ολοκληρώθηκε στην επόμενη στάση, με τη γυναίκα να αποχωρεί τρομοκρατημένη και το μωρό να κλαίει με λυγμούς στον ώμο της. Όλα έγιναν όπως τα ορίζει το πρωτόκολλο της εποχής. Χολή και μίσος. Και μαγκιά στον πιο αδύναμο. Για να συμπληρώσουν την εικόνα με τα καλτσάκια από νεκρά προσφυγόπουλα που επιπλέουν σαν τρόπαια νίκης στον οχετό του διαδικτύου.


Το τραίνο συνέχισε το δρομολόγιό του πάνω στις ράγες. Κάποιες κυρίες άνοιξαν τα παράθυρα «για να ξεβρωμίσει η ατμόσφαιρα», όπως αναφώνησε αγανακτισμένη μία εξ αυτών. Αν υπήρχε ο μικρόσωμος Βέλγος ντετέκτιβ ανάμεσά τους, σίγουρα θα τον έλουζαν κι αυτόν με διάφορα κοσμητικά επίθετα (ένας κοντοστούπης, γελοίος κι ασήμαντος ξένος). Με πεντακάθαρη συνείδηση και πεπεισμένοι ότι έπραξαν στο ακέραιο το χρέος τους προς την πατρίδα, συνέχισαν τη μέρα τους.


Κάποιους θα τους περιμένει μια οικογένεια στο σπίτι. Ένα παιδί, ένας σύντροφος, μια μάνα, ένας ηλικιωμένος γέροντας. Αναρωτιέμαι αν η γυναίκα που ξεστόμισε σε μια νεαρή μάνα τέτοιες κουβέντες, είναι ικανή να αγαπήσει το δικό της παιδί. Να το φιλήσει με στοργή και να του διδάξει κώδικες ηθικής και στοιχειώδους ανθρωπιάς. Κι αν είναι ικανή να το προφυλάξει όταν κι αυτό θα βγει στη ζούγκλα του έξω κόσμου. Κι αν έχει αντιληφθεί τελικά, πως έχει ένα τεράστιο έλλειμμα αγάπης. Και πως ο μόνος εχθρός που απειλεί τα πάτρια εδάφη και τους ένθερμους “πατριώτες”, είναι το θηρίο του φόβου. Κι όπως πολύ σοφά είχε σημειώσει η Άγκαθα Κρίστι:
«Αν βάλεις το κεφάλι σου στο στόμα ενός λιονταριού, τότε δεν μπορείς να παραπονεθείς αν μία μέρα τύχει να σε δαγκώσει».