ΜΕΙΝΕ ΣΠΙΤΙ

[αλλά σεβασμός στις ώρες της κοινής ανησυχίας των θνητών]

Αν δεν μπορείτε να συνδράμετε έμπρακτα στη δοκιμασία αυτή, τουλάχιστον, σταματήστε τη διασπορά αναρτήσεων με το «Πόσο ουάου περνάτε που μένετε σπίτι». Δεν βοηθάτε στην υιοθέτηση του σλόγκαν, τουναντίον, γίνεστε προκλητικοί για όσους δεν είμαστε σελέμπριτις και, σίγουρα, δεν διαθέτουμε τα γυαλιστερά τετραγωνικά και την πανοραμική θέα που εσείς έχετε καβατζάρει στη ζωή σας.

Παντελώς αδιάφορο για το πόσο δημιουργικά περνάτε το χρόνο σας με τα παιδιά, κάτι που, για τον απλό κόσμο, είναι ούτως ή άλλως αυτονόητο και καθημερινώς επιδιωκόμενο.

Κι αντί να αυτοφωτογραφίζεστε "άνευ ρετούς και μακιγιάζ", όπως με στόμφο γράφουν οι λεζάντες σας, προσπαθήστε να βοηθήσετε με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας σας, τον πλησίον σας. Αυτόν που με δυσκολία «θα μείνει σπίτι», γιατί το σπίτι του είναι ένα τσιμεντένιο κλουβί και γιατί ο εγκλεισμός θα τον γλυτώσει, ενδεχομένως, απ’ τον ιό αλλά δεν θα τον προφυλάξει απ’ την κατάθλιψη.

Κι απ’ τον πανικό της απόλυσης και της αιφνιδιαστικής απώλειας των ελάχιστων που είχε καταφέρει με κόπους να εξασφαλίσει για την οικογένειά του.

Κι απ’ την απόγνωση για την επερχόμενη φτώχεια.

Αν δεν μπορείτε να «Μείνετε σιωπηλοί στο σπίτι», τουλάχιστον μην ενοχλείτε τους αποκάτω. Έχουμε άγριο κουπί να τραβήξουμε. Δίχως ρετούς, με το χέρι στην καρδιά -για να μετράμε τις ταχυπαλμίες- και με όλο το σεβασμό στους κυβερνητικούς αντιπροσώπους που εξαγγέλλουν διαρκώς νέα μέτρα. Ας είχαμε κι εμείς την ασφάλεια της θέσης, το μισθό ακέραιο και στην ώρα του, την ιατρική κάλυψη -ο μη γένοιτο- εξασφαλισμένη και θα μέναμε σπίτι μας αδιαμαρτύρητα και χαμογελαστά. Και θα λιώναμε στους κοιλιακούς, όπως μια γνωστή αοιδός κάνει αυτές τις μέρες, στο γυμναστήριο της βίλας της.

Κι αν σας διαφεύγει -που δεν θα έπρεπε- υπάρχουν και  τα παιδιά των στενών μπαλκονιών και των ανήλιαγων διαμερισμάτων που συνθλίβονται απ’ την ψυχολογική ομηρία και την άτυπη αιχμαλωσία. Κι άντε να μαντρώσεις ένα ή περισσότερα παιδιά που λαχταράνε τρεχαλητό και παιχνίδι, στα στενά πλαίσια ενός τοξικού διαμερίσματος. Εδώ σε θέλω Σπύρο μου!...