Nude - Η συμμετρία της αγάπης

photo: http://www.terrapapers.com/

Ούτε που γύριζα το βλέμμα μου να τον δω. Τον αγνοούσα προκλητικά, λες κι είχε ψυχή και θα θιγόταν. Πάνε μήνες. Μπορεί και χρόνια. Έχω χάσει το μέτρημα. Σαν τους ναυαγούς που περιπλανιούνται στα κύματα και χάνουν την επαφή με το χρόνο.

Απόψε κάνουμε ανακωχή. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να δω κατάματα τον εχθρό μου, έτσι μου είπε μια φίλη ψυχολόγος. Ανοίγω το ντουλαπόφυλλο και τον πλησιάζω . Ασπίδα μου τα ρούχα που φοράω ακόμα. Ο ολόσωμος καθρέφτης ορθώνεται μπροστά μου. Ετοιμοπόλεμος και αδηφάγος.

Ξεκινάω απ΄τα ανώδυνα, για να τον καλοπιάσω. Παπούτσια και κάλτσες. Μια μικρή ανατριχίλα στην επαφή με το παγωμένο μωσαϊκό, αναρριχάται στο σβέρκο μου.

Κι ύστερα το παντελόνι…
Αυτή τη φλεβίτσα στη γάμπα μου, την είχα από παιδί. Με τα χρόνια μεγάλωσε, διακλαδώθηκε κι άπλωσε σα χταπόδι τα αγγεία της, ως τις παρυφές του μηρού μου. Δεν με ένοιαξε ποτέ η αισθητική του θέματος, παρά μόνο αυτός ο έντονος πόνος που με έκαιγε μετά την ορθοστασία στη δουλειά. "Θα τα βάζεις σε μια λεκανίτσα με δροσερό νερό να ξεκουράζονται", μου έλεγε η μάνα μου. Στεναχωριόταν που κληρονόμησα τη φλεβίτιδά της.

Η μπλούζα πέφτει στο πάτωμα…
Πρώτη φορά αφήνω ρούχο να πέσει κάτω. Υπήρξα φανατική οπαδός της ευταξίας και την νοικοκυροσύνης. "Τα ρούχα μας, θέλουν το σεβασμό και τη φροντίδα μας", μου έλεγε.

Το φανελάκι έχει πάρει το σχήμα του στέρνου μου. Φουσκωμένο απ’ τη μια μεριά, κιτρινισμένο απ’ τις γάζες και τα αντισηπτικά απ’ την άλλη. Καθώς το βγάζω, σκέφτομαι πως πρέπει να το αντικαταστήσω μ’ ένα καινούργιο. Να είναι εκατό τοις εκατό βαμβακερό και με καλύτερη ελαστικότητα.

Χοντρές σταγόνες από δάκρυα, υγραίνουν το πάτωμα. Δεν δίνω σημασία. Ξεκουμπώνω το στηθόδεσμο. Παρακολουθώ την τροχιά του, καθώς προσγειώνεται πάνω στα πόδια μου.

Κοιτάω μόνο τα μάτια μου και τα θυμάμαι όταν ήταν κοριτσίστικα, που κλαίγανε με το παραμικρό. Για έρωτες, για αδικίες, για πόνους και για συγκινήσεις. Τα συμπονώ και τους μιλάω. Τους δείχνω την παιδική φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η στιγμή. Την κρατάω σαν ένα καταφύγιο στο συμπαγές παρελθόν μου, όταν το παρόν γίνεται αβάσταχτο. Γυρίζαμε απ’ την εκκλησία και σταματήσαμε σ’ έναν πλανόδιο φωτογράφο. Η μάνα με το εμπριμέ φόρεμα. Το κυριακάτικο. Ο μπαμπάς με γυαλιά ηλίου και τα καλά του ρούχα. Κι εγώ στη μέση. Στο κέντρο του κόσμου τους. Στην ασφάλεια μιας κυριακάτικης βόλτας. Μας περίμενε ένα ταψί φαγητό στο φούρνο της γειτονιάς. Κι ένα τραπέζι στρωμένο στην αυλή, κάτω από μια γέρικη συκιά. Στον κορμό της, η μάνα σημάδευε μ’ ένα μικρό σουγιαδάκι το μπόι μου. Κάθε χαρακιά και λίγοι πόντοι παραπανίσιοι.

Ένας μαστός στα δεξιά και μια χαρακιά απ’ την άλλη. Μια βαθιά κόκκινη ουλή που ο γιατρός φρόντισε να τη ράψει όσο πιο αριστοτεχνικά μπορούσε. Αυτόματα θυμάμαι πως από δω έμαθα να τρέφω και να προστατεύω. Να αγκαλιάζω και να νανουρίζω. Εδώ κάποτε ακούμπησα ένα μωρό. Πάνω σ’ αυτό το σημείο, κοιμόταν τα βράδια. Από δω έπινε γάλα. Κάτω απ’ αυτή την ουλή, η καρδιά μου φτεροκοπούσε απ’ τη συγκίνηση της μητρότητας. 

Στον καθρέφτη, διακρίνω πίσω μου τη γνώριμη σιλουέτα του. Πάντα υπήρξε συνεπής στις ανάγκες μου. Στις εξετάσεις, στα χειρουργεία, στις θεραπείες, στις ψυχολογικές μεταπτώσεις μου. Έσκυβε με προσήλωση στις πληγές μου, κι όση ώρα άλλαζε τις γάζες, μου μίλαγε για τα ταξίδια που θα πάμε όταν τελειώσει η θεραπεία. Ακόμα κι όταν θύμωνα μαζί του πως δεν έπαιρνε στα σοβαρά την αρρώστια μου και κάνει σχέδια για το μέλλον, εκείνος έμενε σιωπηλός και μου άφηνε χώρο και χρόνο να διαχειριστώ το θυμό μου.

Νιώθω τα χέρια του ν’ αγκαλιάζουν τη μέση μου και το βλέμμα του να με παρατηρεί μέσα απ’ τον καθρέφτη.
- Τι θα ήθελες πιο πολύ αυτή τη στιγμή;
- Να κουρνιάσεις μες στη μασχάλη μου, όπως παλιά. Να κουλουριαστούμε στο όστρακό μας και ν’ ακούς την καρδιά μου να χτυπάει στον κρόταφό σου.
- Το ίδιο ακριβώς λαχταρούσα κι εγώ. Αλλά δίσταζα να στο πω…
- Αν δεν σε απωθεί η ασυμμετρία στο κορμί μου, έλα κοντά μου…
- Αν ήμουν γλύπτης, τώρα είναι που θα ήθελα να σκαλίσω τη μορφή σου. Το μπούστο σου κυρίως. Μπορεί και να γινόταν κάποτε διάσημο. “Η συμμετρία της αγάπης”. Έτσι θα το ονόμαζα.
- Θα κλείσουν ποτέ οι πληγές;
- Απόψε κλείσανε κιόλας. Οριστικά και αμετάκλητα.

Το βλέμμα της μάνας με κοιτάει χαμογελαστό απ’ τη φωτογραφία. «Απ’ αυτή τη χαρακιά θ’ αρχίσουμε να μετράμε πάλι το μπόι μας. Απ’ αυτήν την τελευταία χαρακιά…».

(Σήμερα έγινε ένας αγώνας δρόμου 5 χιλιομέτρων και ένας περίπατος 2 χιλιομέτρων, στο Ζάππειο. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με καρκίνο του μαστού "Άλμα Ζωής", διοργάνωσε την εκδήλωση που ομολογουμένως είχε μεγάλη απήχηση και πλήθος κόσμου. Με κυρίαρχο σύνθημα "Τρέχουμε πιο γρήγορα ... από τη σκιά του!", μας μετέδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ευαισθητοποίησης για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Ο θαυμασμός, οι ευχές και το ενδιαφέρον μας, ας συνοδεύουν διαρκώς τις γυναίκες αυτές και τις οικογένειές τους που ζυγιάζονται καθημερινά με το θηρίο της αρρώστιας, το αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και θάρρος και στο τέλος βγαίνουν νικήτριες! )

photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Η Μαριλένα μας, μέσα απ' το μπλογκ της ΜΑRILENASPOTOFART, μας έδωσε μια θαυμάσια πρό(σ)κληση, να γράψουμε ελεύθερα, έχοντας σαν θέμα το "Γυμνό". Την ευχαριστώ απ' την καρδιά μου γιατί στάθηκε (για άλλη μια φορά) η αφορμή, να περιπλανηθώ σε δύσκολα μονοπάτια. Κρατάω σαν επίλογο αυτό που γράφει η ίδια στην ανάρτησή της: "Να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να κάνουμε όνειρα και να βρίσκουμε σωστούς δρόμους για να ευδοκιμήσουν"...

Το κείμενο φιλοξενείται στην ψηφιακή βιβλιοθήκη bibliotheque

“Προκόβουμε καταπληκτικά” (Για την ιστορία...)

Σαν σήμερα 22 Σεπτέμβρη του 1971, απ’ την εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων γίνεται η κηδεία του Νομπελίστα Ποιητή Γιώργου Σεφέρη. Η τελετή εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της Απριλιανής Χούντας. Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το απαγορευμένο τραγούδι του Μίκη «Στο περιγιάλι το κρυφό». Τελικά, η λαοθάλασσα θα εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες αντιδικτατορικές πορείες που γνώρισε η χώρα. «Προκόβουμε καταπληκτικά», είχε γράψει ειρωνικά ο ίδιος στην ατζέντα του την ημέρα του πραξικοπήματος.

Για την ιστορία, η κατοικία του Σεφέρη κατά τη διάρκεια που διετέλεσε Πρόξενος στην Κορυτσά, ένα υπέροχο νεοκλασσικό κτίριο αγορασμένο απ’ το ελληνικό δημόσιο και με πλήθος πολύτιμων αντικειμένων και εγγράφων, λεηλατείται απ’ το χρόνο, αλλά και από κείνους που αναζητούν δωρεάν οικοδομικά υλικά. «Προοδευτικά απογύμνωσαν το κτίριο, που χρησιμοποιείται από τοξικομανείς και έχει μετατραπεί σε ανεπίσημη χωματερή», έχει δηλώσει ο γενικός πρόξενος της χώρας μας στην Κορυτσά, Ιωάννης Πεδιώτης.

Για την ιστορία, προχτές έγιναν παράλληλα δύο συναυλίες στην Αθήνα.
Η μία για τον Παύλο Φύσσα που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ, υπό την παρουσία της ομάδας ΔΙΑΣ (σύμφωνα με επίσημες μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων), αλλά και με την αρωγή/συμμετοχή υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων. Ένθεν και ένθεν.

Κι η άλλη, για την αμερικανίδα επιχειρηματία Stefani Joanne Angelina Germanotta. Για δύο περίπου 24ωρα, ένας μικρός στρατός επιστρατεύτηκε για την περιφρούρηση, τις διακινήσεις και τις βόλτες της. Η συναυλία αυτή, δεν έγινε με αφορμή ένα τραγικό γεγονός. Ήταν απλά ένας σταθμός, στο project plan μιας εταιρείας προώθησης θεάματος. «Ιστορικό γεγονός, υψίστης καλλιτεχνικής σημασίας» για τους καταναλωτές των προϊόντων της. Παραλήρημα πατριωτικού ενθουσιασμού απ’ την Υπουργό Τουρισμού, που παρακολούθησε την ελληνική σημαία, να γίνεται στυλιστικό παρανάλωμα στην πίστα: «Το ότι τραγούδησε φορώντας την ελληνική σημαία και είπε τόσο ωραία πράγματα για τους Έλληνες και τη χώρα μας, ήταν πολύ σημαντικό».

Για την ιστορία, ένα άλλο τζάκι της πολιτικής αφρόκρεμας του τόπου, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών, την κρίσιμη νύχτα των Ιμίων, έδινε εντολές στους Έλληνες καταδρομείς να κατεβάσουν την ελληνική σημαία απ’ τη βραχονησίδα. Το επιχείρημά του, ανεκδιήγητο: «Θα πούμε ότι ο αέρας πήρε την ελληνική σημαία και τη χάσαμε». Για την ιστορία, ο αέρας την πήρε τη σημαία και την προσγείωσε στο ΟΑΚΑ, προχτές το βράδυ. Ίσως όχι τυχαία, φορέθηκε ανάποδα και δεν ήταν παρά ένα ακόμα κουστούμι στη γκαρνταρόμπα της εκκεντρικής τραγουδίστριας.

Σε εποχές του παλιού καλού κινηματογράφου, παραπέμπουν οι πυρετώδεις προετοιμασίες και η ένθερμη υποδοχή στον «αμερικάνικο στόλο», που κατέφτασε στο ελληνικό έδαφος την περασμένη Πέμπτη.

- Για πέστε μου τώρα, πώς είναι ο   «κήπος» στα αγγλικά;

- Γκα-Γκα…

- Μπράβο αετός είσαι! Και πώς θα   πούμε «Περάστε, απλώστε τα ξερά   σας και φορέστε ότι βρείτε»;

Πώς θα πούμε «Ρίξτε και μια ελληνική σημαία πάνω σας, να το κάνουμε λίγο φολκόρ το θέαμα για να πουλήσει καλύτερα;»

Ανοίξτε τα τετράδια και γράψτε στα ελληνικά αυτά που θα σας πω "Καλώς τα στριγκάκια τα ζουμπουρλίδικα", "καθήστε να σας περιποιηθούμε", "απλώστε τα ξερά σας και πιάστε ό,τι βρείτε".

Σαν ν’ ακούω τη φωνή της Μαντάμ Φούλης, να της λέει με νόημα: 

«Α, γεια σου! Αυτή είσαι! Το 'πιασες το νόημα! »

(Απ’ την ταινία του Αλ. Σακελλάριου “Kαλώς ήρθε το Δολλάριο”)

Για την ιστορία τέλος, όπως περιγράφει ο φίλος του Γ. Σεφέρη Γ. Π. Σαββίδης σε κείμενό του το 1993 με τον εύγλωττο τίτλο: “Μουγκαμάρα και φθόνος”, η επιστροφή του Γιώργου Σεφέρη από την Στοκχόλμη αναμενόταν θριαμβευτική, μετά τη βράβευση του με το Νόμπελ. Στο αεροδρόμιο όμως τον υποδέχτηκαν δύο γυναίκες, “Η μάννα μου και η Ιωάννα Τσάτσου (- Σεφεριάδη, η αδελφή του Ποιητή). Κανείς άλλος”.

Το νου σου στο γιασεμί!... "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις" (τοβιβλίο.net)

Α14

Ξέρεις τι μου στοιχίζει περισσότερο; Ότι βάλαμε αυτόματο πότισμα στις γλάστρες. Κι έτσι δεν θα ζητήσω τη συνδρομή της γειτόνισσας. Φέτος δεν θ’ αφήσω πουθενά τα κλειδιά του σπιτιού. Το παραδέχομαι, τα φυτά ήταν η πρόφαση. Στο βάθος λαχταρούσα ν’ ανταλλάξουμε κλειδιά και οδηγίες. «Ειρηνάκι μου το νου σου στους βασιλικούς, στο μελισσόχορτο και στους δυόσμους. Τα υπόλοιπα αντέχουν δίχως καθημερινό πότισμα... Οι βουκαμβίλιες μαδάνε αυτή την εποχή και θα γεμίσουν τον τόπο. Σπρωξ’τα σε μια άκρη και θα τα μαζέψω άμα με το καλό γυρίσουμε. Α, θα φέρουμε ρίγανη και σύκα απ’ το νησί. Μην αγοράσεις...». 

Θυμάσαι όταν επιστρέφαμε κουρασμένοι απ’ τις διακοπές; Μας υποδεχόταν με αγκαλιές και μια παραγεμισμένη σακούλα. Μου την κρέμαγε διακριτικά στα δάχτυλα... «Ένα μικρό καλωσόρισμα!», μου έλεγε κάθε φορά χαμογελαστή. Στην κορυφή ήταν η αρμαθιά με τα κλειδιά, πιο κάτω ένα μικρό κατσαρολάκι με φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και παραδίπλα μια φρατζόλα ψωμί. «Για να μην έχεις μαγειρέματα πρώτη μέρα που γύρισες». Τι δύναμη έκρυβε ένα κατσαρολάκι φαγητό, ένα χαμόγελο και μια ποτισμένη γλάστρα! Ακόμα και την οδύνη της επιστροφής, τη μετατρέπανε διαμιάς σε μικρή γιορτή. Η κορύφωση της χαράς ήταν κάθε φορά που άνοιγα τη μπαλκονόπορτα. Μυρωδιές από πάστρα και φρεσκοποτισμένο χώμα. Κι ολοζώντανα φυτά, που ήταν πάντα μια στάλα ψηλότερα. Σαν τα παιδιά που πετάνε μπόι και ορθώνουν το κορμάκι τους, μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Θυμάσαι που αραδιάζαμε βιαστικά τους σάκους στην είσοδο και πέφταμε ανυπόμονοι στο κατσαρολάκι; Και σα να το’ξερε η άτιμη. Το φαγητό που μας είχε λείψει περισσότερο στις διακοπές, ήταν μπροστά μας αχνιστό και λαχταριστό.

Κι αντί να κλαίμε που γυρίσαμε πίσω στο διαμέρισμα, δακρύζαμε από συγκίνηση για τα γεμιστά, τα γιουβετσάκια και τους μουσακάδες. Και σκαρώναμε βραδινές βεγγέρες στο μπαλκόνι μας, τάχα για να πούμε εντυπώσεις απ’ το ταξίδι και να δούμε φωτογραφίες. Στην πραγματικότητα, λαχταρούσαμε να βρεθούμε ομοτράπεζοι. Ν’ ανταποδώσουμε τη φροντίδα και την αγάπη της. Να επιστρέψουμε το κατσαρολάκι, γεμάτο με το δικό μας φαγητό. Για να διατηρούμε το αέναο πήγαιν’ έλα του. Και για να προσδοκούμε σε επόμενες ανταλλαγές κλειδιών και ποτισμάτων.

Φωτογραφία: wooz.gr

Ρύθμισες τα μπεκάκια καλά; Αν πάθει κάτι το γιασεμί, δεν θα στο συγχωρήσω. Το είχε φυτέψει την άνοιξη, πριν μπει στο νοσοκομείο. Θυμάσαι; «Το νου σου στο γιασεμί!... Μέχρι να καθαρίσω με τις χημειοθεραπείες, θα έχει απλώσει», μου φώναζε μέσα απ’ το ασανσέρ, καθώς έφευγε. Κι από τότε μ’ έχει πιάσει μια μανία. Κάθε πρωί μετράω τα μπουμπούκια που ξεπροβάλλουν.Σάμπως και θ’ ανθίσουν παραπανίσια ζωή για το Ειρηνάκι.

Άντε, πάμε σιγά-σιγά... Έβαλες συναγερμό;

Με την ενότητα "Μια εικόνα... Χίλιες λέξεις", ο δικτυακός τόπος τοβιβλίο.net προσκαλεί αλλά και προκαλεί συνάμα, όποιον το επιθυμεί, να γράψει μια ή περισσότερες ιστορίες ή ποιήματα, 

βασισμένα σε δοθείσες εικόνες.(πηγή: τοβιβλίο.net)

Το κείμενό μου "Το νου σου στο γιασεμί" συμμετέχει σήμερα στο project, εδώ. 

Ευχαριστώ θερμά το δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net - και ιδιαίτερα τον δημιουργό και διαχειριστή του Κώστα Θερμογιάννη - για τη φιλοξενία του κειμένου μου.

Το Απάγκιο χρόνισε

Σας θέλω ζόρικους, ηλεκτρισμένους, 

δε θέλω άπραγους και φοβισμένους, 

φέρτε τραγούδια, φέρτε στιχάκια, 

μετράω ρεφρέν, μετράω χρονάκια.

(Διονύσης Τσακνής)

Φωτογραφία: http://tatphotography.blogspot.gr/

Το περσινό αποκαλόκαιρο, ετοιμαζόμουν για μετακόμιση. Φόρτωσα σ’ ένα παράθυρο του μπλόγκερ τα λιγοστά μου υπάρχοντα σε γνώσεις κι εμπειρία κι έβαλα πλώρη για ένα Απάγκιο μέρος. Το όνομα προέκυψε απ’ τη διάθεση. Αυθόρμητα, δίχως δεύτερη σκέψη. Κάπου που να μη το πιάνουν τα μπουρίνια του διαδικτύου, να είναι φιλόξενο και να μαζεύει φίλους. Είχα την τύχη να μου κάνουν ποδαρικό περισσότεροι φίλοι απ’ όσους είχα υπολογίσει. Και την ευλογία να με συντροφεύουν διαρκώς με τις σκέψεις και τα λόγια τους. Και δεν το μετράω σε αριθμούς και χτυπήματα (ποτέ δεν υπήρξα καλή στις δοσολογίες), αλλά σε ευδιαθεσία, συγκινήσεις και συντροφικότητα. 31 Αυγούστου πέρυσι, πάτησα για πρώτη φορά πάνω στη "Δημοσίευση Ανάρτησης". Τρελό καρδιοχτύπι και απέραντη συγκίνηση. Σαν να άνοιγα για πρώτη φορά με τα δικά μου κλειδιά, την πόρτα του σπιτιού μου. Δεν ήμουν μαθημένη βλέπετε στη διαχείριση, μόνο στο γράψιμο…

Αν και δεν μ’ αρέσουν τα ευχολόγια και τα λιβανίσματα, ωστόσο δεν ξεχνώ πως αν δεν ήταν μερικοί φίλοι να με "σπρώξουν" εκείνη την περίοδο, δεν θα είχα τολμήσει αυτό το ξεκίνημα. Ο Θάνος, η Πέτρα, η Φλώρα, η Έλενα, η Αριστέα, η Χριστίνα, ήταν κάποιοι απ’ αυτούς. Είχαν προηγηθεί συζητήσεις, μηνύματα, φωτογραφίες, συμβουλές, προτροπές, ιδέες και πληροφορίες. "Άντε τέλειωνε μάνα μου γιατί έχουμε κι άλλες δουλειές!"… Κάπως έτσι αισθάνθηκα πως θα σκεφτόντουσαν, όσο εγώ λιποψυχούσα και δεν έκανα το μεγάλο βήμα. Τους οφείλω άπειρα "Ευχαριστώ" για την υπομονή και την επιμονή τους!

Ένα χρόνο μετά, κάνω ταμείο. Κλείνω με κέρδη. Το προσωπικό μου πλεόνασμα. Το θετικό σας πρόσημο στον ισολογισμό μου. Μικρές καταθέσεις όλων σας, στις μυστικές θυρίδες της καρδιάς μου. Στιχάκια, μαντινάδες, λόγια εμψυχωτικά, μουσικές, ανταλλαγές, αφιερώσεις, καινούριοι φίλοι, ιδέες, διαδικτυακά παιχνίδια, συμβουλές και πολύτιμα χαρίσματα.

Ζαλώθηκα τα δώρα, τις ευχές και την αγάπη σας, και πορεύομαι. Και δεν φανταζόμουν ποτέ, πως η φιλία και το νοιάξιμο δεν προϋποθέτουν μια συμβατική σχέση εκ του σύνεγγυς. Αναπτύσσονται και αιωρούνται στον αέρα, γίνονται θετική αύρα, μικροσωματίδια που εκτοξεύονται σα σαϊτιές και βρίσκουν τους στόχους τους.

Ίσως κάποτε διαπιστώσουμε πως αυτές οι "κοινότητες" που δημιουργήθηκαν, ήταν το αντίβαρο στην αβάσταχτη εσωστρέφεια και την παθητικότητα, που προτάσσει η εποχή. Το μυστικό μας καταφύγιο στους ανελέητους "βομβαρδισμούς" της κάθε μορφής εξουσίας, πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Οι κρυφοί μας κώδικες επικοινωνίας, οι ανταλλαγές και η διακίνηση αγαθών. Φιλικότητα, ενθάρρυνση, γνώση, έκφραση γνώμης και συντροφικότητα.

Είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν πως δεν αρκεί ν’ αλλάξουμε κυβέρνηση για ν’ αναστρέψουμε την καταστροφική μας πορεία. Αλλά συνήθειες και τρόπο σκέψης. Και κυρίως, να διατηρούμε και να δυναμώνουμε τις καλές παρέες και τις συλλογικότητες. 

Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για όλα όσα μοιραστήκαμε αυτή τη χρονιά!