Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Κοντράστ

 

Φωτογραφία: Θωμάς Νεράντζης «Νοσταλγία»

Λευκά όλα

το τραπεζομάντηλο

το σερβίτσιο

το κρασί

τα τριαντάφυλλα

το φόρεμά σου

 

παρόντες όλοι στο τραπέζι

εκείνος

τα παιδιά

τ’ αδέρφια

κάτι απολιθώματα φίλων

λευκά χνουδάκια όλοι τους

τριγύρω

 

κι αυτή η κάργια μοναξιά εκεί

ακάλεστη κι ανέκφραστη

πιάνει στασίδι αντίκρυ σου

μαυρίζουν την ψυχή σου

τα μαρμάρινα λόγια της:

“Να θυμάσαι το χτες

να ντρέπεσαι το σήμερα

να φοβάσαι το αύριο”

 

Σηκώνεις την άδεια ψυχή σου:

Βαρέθηκα ν’ αλληλοτρωγόμαστε

ας τραβήξει καθεμιά το δρόμο της

κανέναν δεν φοβάμαι πια

μ’ όλες τις ασχήμιες συμβιβάστηκα

εβίβα, γλυκιά μου!

 

Αμφίρροπος ο αγώνας.

Μαύρο με λευκό

ποτέ δεν έβγαλαν νικητή.

 

ëΣυμμετείχε στο 29ο Συμπόσιο Ποίησης της Αριστέας μας. Πότε γεννήθηκε, πότε έφτασε τα 29 του, ούτε που το καταλάβαμε, πάντως…

Με το “τραπέζι” ως λέξη εκκίνησης, δημιουργήθηκαν 26 μοναδικά “πιάτα” απ’ τους φίλους-συνδαιτυμόνες. Κι αν θα μπορούσα να βάλω έναν τίτλο τέλους σ’ αυτό τον κύκλο, δεν θα ήταν άλλος απ’ τον τίτλο του νικητήριου ποιήματος της Σταυρούλας Δεκούλου “…και δειπνήσαμε αγάπη” (υπέροχη συμμετοχή).

Τη χρονιά που έρχεται ας την κάνουμε ψιλά. 365 μέρες. Αγωνιστικές, ανατρεπτικές και γενναιόδωρες. Ανοίγουμε πανιά, μυαλά, καρδιές και ορίζοντες. Και προχωράμε.

Χρόνια πολλάY




Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2022

Αν ξαναγεννιόταν…

 


−Χαρτιά παραμονής έχετε; 

−Πώς μπήκατε στη χώρα;

−Είστε παράτυποι.

−Συλλαμβάνεστε.

−Ωραίο το παραμυθάκι σας πως είναι στην ώρα της η κοπελίτσα, αλλά σ’ εμάς δεν πιάνουν αυτά.

−Μέσα για εξακρίβωση και να λέτε κι ευχαριστώ που είμαστε ευγενικοί απόψε, λόγω της ημέρας. Χριστούγεννα έχουμε, ρε! Αλλά πού να καταλάβετε εσείς από χριστιανοσύνη; Ζώα!

°

−Γέννησε ένα αγόρι τελικά η μαυρούλα. Στο κρατητήριο το αμόλησε η άτιμη!

Σα κουνέλες γεννοβολούν όλες αυτές. Όπου βρουν, πετάνε κι ένα μούλικο.

−Να το καταγράψουμε κι αυτό, ή μπας και ψοφήσει να γλυτώσουμε τη χαρτούρα;

−Μήπως πρέπει να την πάμε σε κανένα νοσοκομείο;

−Ναι, κλείσε μια σουίτα στο Μετροπόλιταν. Ρε, πάτε καλά; Τελειώνετε να πάμε σπίτια μας. Γράψε ό,τι διάολο θέλεις και στείλ’ τους στον αγύριστο. Γιορτάζω σε λίγες ώρες, ρεεε!

−Χρόνια πολλά κι ό,τι επιθυμείτε, κύριε Διοικητά!

−Υγεία παιδιά, τίποτ’ άλλο. Την υγειά μας να ‘χουμε κι όλα τ’ άλλα γίνονται.

−Και τα παιδιά μας να ‘ναι καλά.

−Ναι, κυρίως αυτά. Τα παιδάκια μας. Άντε, καληνύχτα, και καλά Χριστούγεννα!

 


[Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2022

Ποιος σκότωσε το πνεύμα των Χριστουγέννων;

 Αμιγώς αστυνομική & ελαφρώς εορταστική ανάρτηση

F Η υπόθεση: Παραμονές γιορτών. Ο δήμαρχος της πόλης φωταγωγεί το πιο καμαρωτό δέντρο που στόλιζε μέχρι πρότινος κάποια βουνοπλαγιά, για να τονώσει -όπως αφελώς νόμιζε- το πεσμένο ηθικό των ιθαγενών. Το βράδυ της λαμπρής τελετής ωστόσο, κάποιος παρατηρητικός περαστικός εντοπίζει ένα φρικαλέο εύρημα μέσα στο ομοίωμα φάτνης που υπάρχει στην πλατεία. Στην ξύλινη κούνια του θείου βρέφους κείτονταν κατακρεουργημένο το πνεύμα των Χριστουγέννων, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Ποιος τόλμησε να διαπεράσει τον αστυνομικό κλοιό για να κάνει τέτοιο ειδεχθές έγκλημα; Πώς κατάφερε να ξεγελάσει τους άγρυπνους φρουρούς του στολισμένου δέντρου και να δράσει κυριολεκτικά κάτω απ’ τα μάτια τους; Την υπόθεση αναλαμβάνει να διαλευκάνει ερασιτεχνικά μια επίλεκτη ομάδα μπλόγκερς, όχι τόσο διάσημη στο ευρύ κοινό, αλλά απολύτως έμπειρη, δεμένη και αποτελεσματική. Θα καταφέρουν οι δαιμόνιοι φίλοι να εξιχνιάσουν το έγκλημα;

F Πλοκή και ήρωες:

Αριστέα: Είναι θέμα χρόνου να τον εντοπίσουμε. Για αρχή θα του στείλω ένα ενημερωτικό σημείωμα. Αν δεν παραδοθεί ως το τέλος του συμποσίου, δεν θα είμαι καθόλου ευγενική μαζί του. Μα καθόλου όμως…



Γιάννης Πητ: Σύντροφοι, αγαπημένοι. Ας μην εργαλειοποιούμε τη συζήτηση. Είναι ξεκάθαρο πως πρόκειται για άλλο ένα στυγνό χτύπημα του ενδοκαπιταλιστικού επιτελείου εναντίον των εξαθλιωμένων απ’ την κρίση λαϊκών στρωμάτων.



Άιναφετς: Προτείνω να προσεγγίσουμε την υπόθεση μ’ ένα εναλλακτικό μοντέλο σκέψης. Όταν αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας σαν ένα κομμάτι του προβλήματος, θ’ αρχίσουμε σιγά σιγά να προσδιορίζουμε τις προκαταλήψεις και τους φόβους μας, κάτι που θα οδηγήσει στην αυτοεπίγνωση πως αυτό που βλέπουμε μπροστά μας δεν είναι παρά μια αντανάκλαση της εσωτερικής μας φύσης στην πιο αρχέγονη μορφή βίας.

Ρούλα: Εγώ στο μεταξύ θα σας ετοιμάσω λίγους λουκουμάδες κι ένα έξτρα ταψάκι γαλακτομπούρεκο για τη λιγούρα. Αυτού του είδους τα μυστήρια με κουράζουν λίγο, γιατί δεν είναι του γούστου μου. Μέχρι να τον επιάσετε τον αφορεσμένο, να σας πλέξω ένα μάλλινο καλυμματάκι για χειροπέδες, με ισοθερμικό εσωτερικό μαξιλαράκι; Nα μην παγώσει ο άνθρωπος, μέρες που είναι… Τι; Όχι; Καλά, μέχρι να βρείτε τότε τα κομμάτια του γρίφου, πάω να ετοιμάσω τη ζύμη για τους λουκουμάδες.



Ρένα: Να είμαστε ξηγημένοι όμως. Μόλις τελειώσουμε την έρευνα και βρούμε όλα τα κομμάτια, ΔΕΝ πετάμε τίποτα! Θα ράψουμε με τα κορίτσια ένα συλλογικό πάτσγουορκ για το μουσείο λαϊκής τέχνης. Θα το ονομάσουμε “To πάπλωμα της παρέας.  



Μαρίνα: Kαλά, παιδιά, το πρότζεκτ αυτό, χαλαρά, θα μπορούσε να παίξει σαν ρετροσπεκτίβα στο Netflix. Mε μουσική υπόκρουση από Nick Cave και μια εσάνς από χριστουγεννιάτικη διάθεση που θα μετράει αντίστροφα μέχρι το φονικό χτύπημα. Α, μπορώ να βάλω και λίγη χιονόπτωση αν θέλετε. Και φτερωτούς τάρανδους να πηγαινοέρχονται δώθε κείθε, πάνω απ’ τον δράστη, την ώρα που αυτός θα δίνει το μοιραίο χτύπημα…

Μάκης: Νταξ, η αλήθεια είναι ότι εμένα δυο πράγματα με δυσκολεύουν too much σ’ αυτή τη ζωή. Το ένα είναι το συμπόσιο της Αριστέας. Και τ’ άλλο να έρχομαι σ’ επαφή με νοσηρούς ανθρώπους. Να μη σώσει να ξαναβγάλει σιντί η Μαράϊα, που πιο ιερό όρκο δεν έχω, σας το λέω και να με θυμηθείτε. Ο τύπος μάς θεωρεί βλάκες και παίζει το παιχνίδι “ψάξε ψάξε δεν θα με βρεις”. Μάκαρος speaking.



Γλαύκη: Εγώ πάλι, παραφράζοντας ένα απόφθεγμα του Frank Zappa, θα έλεγα πως “το πνεύμα των Χριστουγέννων δεν έχει πεθάνει, απλά μυρίζει λίγο περίεργα”. Καθήστε, μη στέκεστε, κερνάω καφέ.



Θάνος: Είναι όμως Near Documentary αυτό που βλέπουμε, ή πρόκειται για σκηνοθετημένη φωτογραφία; Εμένα πάντως αυτός ο δήμαρχος δε μου γεμίζει το μάτι. Πιο πολύ για μοντέλο φωτογράφησης μου κάνει, που με έντεχνα εφέ οικειοποιείται το δημόσιο χώρο για να καλύψει τις προσωπικές του φιλοδοξίες.


Βασίλειος: Συμφωνώ. Διαχρονικά στην ιστορία του τόπου εξυφαίνονται τέτοια γεγονότα με βία, προδοσία, εξευτελισμό του ανθρώπου και δόλια χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και συνήθως ο δράστης είναι ένας υπεράνω υποψίας θεσμικός παράγοντας.

Κλαυδία: Θυμήθηκα μια αντίστοιχη περίπτωση που μου είχε διηγηθεί ο κύριος Μιλτιάδης, αξιωματικός του στρατού και μικραδερφός της Ιφιγένειας, στενής φίλης της κυρίας Εριφύλλης που εργαζόταν τραπεζοκόμα στο ΝΙΜΙΤΣ και τη γνώρισα όταν νοσηλεύτηκε ένα διάστημα εκεί, η καλή μου φίλη και γειτόνισσα Αρσινόη Κουτσούμπελη. Της γνωστής οικογενείας των Κουτσουμπέληδων, που έχουν το εργοστάσιο επεξεργασίας ντομάτας. Να μην πολυλογώ, ο κύριος Μιλτιάδης μάς διηγήθηκε το φονικό που έγινε ανήμερα πρωτοχρονιάς σ’ ένα παράπηγμα στο Δουργούτι, όπου κάτι παιδιά βρήκαν μαχαιρωμένο έναν ηλικιωμένο άντρα που ήταν ντυμένος Άγιος Βασίλης. Αρχικά οι υποψίες έπεσαν στους αλήτες της γειτονιάς και η αστυνομία τούς τουλούμιασε στο ξύλο να υπογράψουν την ομολογία τους, όπερ και εγένετο και σαπίσανε στη φυλακή τα παιδιά. Μετά από χρόνια όμως, αποδείχτηκε πως ο φονιάς ήταν τελικά ο…

T T T T T

Ε, παιδιά παρατήστε τις έρευνες. Το πνεύμα είναι μια χαρά και τα σκηνοθέτησε όλα αυτά για να δει πόσοι ενδιαφέρονται πραγματικά γι’ αυτό. Οι περισσότεροι βέβαια δεν έδωσαν σημασία στο αποκρουστικό θέαμα της φάτνης και ξεχυθήκανε στα εμπορικά κέντρα της πόλης. Λίγοι ήταν αυτοί που ειδοποίησαν την αστυνομία, αλλά κι από ‘κει τους είπαν ότι, εφόσον το δέντρο του δημάρχου είναι καλά, ουδείς άλλος λόγος ανησυχίας υπάρχει. Κάνα-δυο πιο τολμηροί έκαναν έκκληση στα κανάλια για να παίξουν “έκτακτη είδηση” και να εντοπιστεί εγκαίρως ο δράστης. Οι δημοσιογράφοι με τους οποίους μίλησαν, όμως, τους είπαν ότι η Αθήνα αποτελεί χειμερινό προορισμό για εκατομμύρια τουρίστες και δεν είναι σωστό να δυναμιτίζουν αυτό το κλίμα. Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος που είχε βάρδια, τους είπε: «Μην πετάτε λάσπη στον ανεμιστήρα, κύριοι! Γυρίστε ησύχως στα σπίτια σας, φάτε, δείτε τηλεόραση και κοιμηθείτε».

F Επίλογος: Τα Χριστούγεννα θα είναι πάντα εκεί, όσο είμαστε ζωντανοί και πιασμένοι χέρι με χέρι. Και μερικές φορές οι πιο δυνατές χεραγκαλιές είναι εκ του μακρόθεν. Στη μεγάλη παρέα των μπλόγκερς είναι κι άλλοι φίλοι αγαπημένοι που για την οικονομία του σεναρίου και του χώρου, έμειναν εκτός γυρίσματος. Επιφυλάσσομαι να τους δώσω ρόλους σ’ ένα μελλοντικό “έγκλημα”. Αυτή είναι η μυστική μας συνωμοσία και από ‘κει αντλούμε όλοι κουράγιο και έμπνευση. Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για όλα όσα μοιραστήκαμε αυτή τη δύσκολη χρονιά. Όπως το λέει κι ο Μπρεχτ στο στίχο του:

«…Τρέμουμε κι όλοι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά

σαν τους πρωτόγονους σε σκοτεινή σπηλιά…»

 

F Συμμετείχαν με σειρά εμφανίσεως: Aριστέα, Γιάννης-Πητ, Άιναφετς, Ρούλα Σμαραγδένια, Ρένα, Μαρίνα, Μάκης, Γλαύκη, Θάνος, Baσίλειος και Kλαυδία



Βάλτε γιορτή και αγάπη στις μέρες σας, ανθρώπινα Χριστούγεννα να περάσετε και με το καλό ν’ αλλάξουμε χρονιά και κάτι άλλο που δεν είναι της παρούσης… 

[Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους]

 

 


 

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022

Γκαράζ, αποθήκη, WC και τζάκι

 


Ψωμί σιγοψημένο στο μαντέμι κι από πάνω λαδάκι κι αλάτι. Τότε που οι πολυβιταμίνες και τα συμπληρώματα διατροφής δεν είχαν ακόμα εισβάλλει στη ζωή μας και οι συνταγές που στύλωσαν κι ανάθρεψαν τη γενιά μας ήταν απλές κι αλάνθαστες.

Τα βράδια που το κρύο περόνιαζε το πετσί μας, η γριά μας η σόμπα άνοιγε την τεράστια αγκαλιά της και μας μάζευε τρυφερά κοντά της.  Άκουγε υπομονετικά τις κουβέντες, τους ψιθύρους, τους αναστεναγμούς ή τις κουρασμένες σιωπές μας και σαν να μας αποκρινόταν μέσα απ’ τη μαντεμένια χοάνη της που τσιτσίριζε η φωτιά. Στην επιφάνειά της σιγοψηνόταν ό,τι υπήρχε διαθέσιμο στο σπίτι.  Κάστανα χαραγμένα απ' τον πατέρα, πατάτες στο αλουμινόχαρτο ή λίγες φέτες ψωμί που είχε περισσέψει απ’ το μεσημέρι.

Κι ένα περίεργο πράγμα. Τέτοια νοστιμιά δεν γευτήκαμε από τότε, κι ας έχουμε προμηθευτεί υπερσύγχρονες κουζίνες και ντάνες τηγανιών σε όλα τα σχήματα και χρώματα.

Κι όσο περνούν τα χρόνια και πληθαίνουν οι ανέσεις, τόσο η μνήμη παίρνει φόρα και τρέχει πίσω. Λες κι έχει ανάγκη ν' απλώσει ξανά τα χέρια της πάνω απ' το μαντεμένιο καπάκι, να ζεσταθούν τα τρίσβαθα της ψυχής, εκεί που φωλιάζανε οι ελπίδες και τα παιδικά μας όνειρα.

Το καλοριφέρ έχει σκουριάσει κι ένα σκούρο ζουμί λεκιάζει τα πλακάκια.

Αδιάφορο. Χρόνια τώρα, το έχουμε παροπλίσει στην πολυκατοικία.

Ευτυχώς η “γριά” μας δεν ζει πια. Τι καλαμπούρι θα μας έκανε που, πάλι με χρόνια με καιρούς, μ’ ένα μπιντόνι πετρέλαιο και δυο χοντροκούτσουρα θα ξεχειμωνιάσουμε.

Σκούριασε κι η τσίγκινη ταμπέλα του εργολάβου στην είσοδο.

«Γκαράζ, αποθήκη, WC και τζάκι»

Αυτό το τζάκι μάς έκαψε…

Για χάρη του την ξαποστείλαμε.

------------------------------------------------------------

[Η φωτογραφία της ανάρτησης προέρχεται απ' το διαδίκτυο και ανήκει στον δημιουργό της]